Κ. Γαβράς. "Ζ" 50 χρόνια μετά. (1969)

50 χρόνια από την ταινία «Ζ» (1969) του Κ. Γαβρά

Φεβρουαρίου (1969), ανεβαίνει στους γαλλικούς κινηματογράφους η ταινία-σταθμός του Κώστα Γαβρά, "Ζ" ("Ζει" ή "Ζήτα") που αναφέρεται στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και την αναζήτηση των ενόχων από τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη, μετέπειτα Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Το σενάριο, διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος που έγραψε το 1966 ο Βασίλης Βασιλικός, υπέγραψε ο Ισπανός συγγραφέας Χόρχε Σεμπρούν, ο οποίος αργότερα έγινε υπουργός Πολιτισμού της Ισπανίας. Πρόθεση των δημιουργών ήταν το «Ζ» του τίτλου να προφέρεται «Ζει» και όχι «ζήτα», καθώς ήθελαν να εκφράζει ηχητικά το ρήμα που ακουγόταν στις διαδηλώσεις που έγιναν όταν σκοτώθηκε ο βουλευτής - «Λαμπράκη ζεις, εσύ μας οδηγείς» και «Ζει, Ζει, Ζει». .

Ο τόπος της δράσης της ταινίας δεν αναφέρεται ρητά, αλλά σαφώς υπονοείται η Ελλάδα και από την εξέλιξη της ιστορίας η υπόθεση Λαμπράκη. Είναι παρόντες ο Λαμπράκης (Υβ Μοντάν) και ο ανακριτής Σαρτζετάκης (Ζαν Λουί Τρεντινιάν). Άλλωστε, ο σκηνοθέτης δεν αφήνει καμία αμφιβολία περί αυτού.

Στους τίτλους της αρχής διαβάζουμε: «Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα ή πρόσωπα ζώντα και τεθνεώτα δεν είναι τυχαία. Είναι σκόπιμη».

Η υπόθεση της ταινίας αναφέρεται σε έναν επιστήμονα, που έχει προγραμματίσει να κάνει μια ομιλία κατά της χρήσης της ατομικής βόμβας. Καθώς φτάνει έξω από την αίθουσα στην οποία πρόκειται να μιλήσει, δέχεται την επίθεση μιας ομάδας ακροδεξιών εξτρεμιστών που συνδέονται πολιτικά με την κυβέρνηση, ενώ η αστυνομία που είναι παρούσα δεν παρεμβαίνει.

Συνέρχεται από το ισχυρό χτύπημα και κάνει την ομιλία, αργότερα όμως πεθαίνει από τα τραύματά του. Ένας δημοσιογράφος βρίσκει ένα μάρτυρα κι ένα δικαστή που είναι πρόθυμος να τον ακούσει, παρά τις διαμαρτυρίες της κυβέρνησης. Στη δίκη που ακολουθεί αποκαλύπτεται μια κυβερνητική συνωμοσία, αλλά τα πάντα ανατρέπονται, όταν στην εξουσία ανεβαίνει νέα κυβέρνηση, έπειτα από στρατιωτικό πραξικόπημα, το οποίο οδηγεί στην αδιαλλαξία και την απαγόρευση των μακριών μαλλιών, των Beatles και των εκδηλώσεων υπέρ της ειρήνης.
Η ταινία, όπως και το βιβλίο άλλωστε, κάτω από τις τότε πολιτικές συνθήκες στη χώρα μας (1969), λειτούργησε (γενικά) πολύ θετικά (κυρίως στο εξωτερικό).Ωστόσο, δεν ήταν λίγοι οι σοβαροί πολιτικοί επικριτές, τόσο της ταινίας όσο και του βιβλίου, που προηγήθηκε στην κυκλοφορία.
Πρώτα ο Βασιλικός και μετά ο Γαβράς παρέβλεψαν, σχεδόν τελείως, το λαϊκό παράγοντα και τις λαϊκές κινητοποιήσεις και υπερεκτίμησαν την «αποφασιστικότητα» του ανακριτή Σαρτζετάκη. Αρκετοί κυρίως νεαροί, έχοντας άλλη άποψη για την κίνηση και τους νόμους της Ιστορίας, θεώρησαν την ταινία αστικής αντίληψης  και  ιδεολογίας,   ακριβώς γιατί αγνόησε τον λαϊκό παράγοντα, .

Την μουσική συνέθεσε Μίκης Θεοδωράκης με ένα μοναδικό όσο και επεισοδιακό τρόπο. Ο Γαβράς επικοινώνησε με τον Μίκη Θεοδωράκη, που βρισκόταν εξόριστος στη Ζάτουνα Αρκαδίας, για να του ζητήσει να γράψει τη μουσική. Ο συνθέτης δέχθηκε, αλλά ζήτησε πρώτα να διαβάσει το σενάριο της ταινίας. Η Χούντα, όμως, δεν του επέτρεπε καμία επαφή με τον έξω κόσμο και οι διάφοροι τρόποι που μηχανεύτηκαν οι άνθρωποι της παραγωγής για να τον συναντήσουν δεν έφεραν αποτέλεσμα. Προ του αδιεξόδου, ο Μίκης Θεοδωράκης τους είπε να επιλέξουν αυτοί από τους δίσκους του ποια τραγούδια του ταιριάζουν στο ύφος της ταινίας. Ο μαέστρος Μπερνάρ Ζεράρ και ο Κώστας Γαβράς ανέλαβαν το δύσκολο έργο και έτσι "γεννήθηκε" το soundtrack της ταινίας, το οποίο με αριστουργηματική σύνθεση, δημιουργήθηκε από ένα κολλάζ έργων του Μίκη, από το "Ένας Όμηρος" μέχρι το "Μαουτχάοζεν".

Η μουσική του Μίκη, καθηλωτική, αποτέλεσε "θούριο" κάθε επαναστατημένου Λαού έκτοτε, από τους Τουπαμάρος και τους Αφγανούς αντάρτες, μέχρι τους Κούρδους μαχητές..

Η συμμετοχή του Θεοδωράκη στη μουσική, όπως και της Ειρήνης Παπά, αλλά και του Ιβ Μοντάν,(αγωνιστή της Γαλλικής Αριστεράς) έδωσαν στην ταινία μια άλλη διάσταση. Μπορεί να πει κανείς πως, με τον τρόπο της, βοήθησε και αυτή στο γενικότερο αντιδικτατορικό αγώνα.

Πρώτα ο Βασιλικός και μετά ο Γαβράς παρέβλεψαν, σχεδόν τελείως, το λαϊκό παράγοντα και τις λαϊκές κινητοποιήσεις και υπερεκτίμησαν την «αποφασιστικότητα» του ανακριτή Σαρτζετάκη..

Η ταινία γνώρισε τη διεθνή καταξίωση μετά την προβολή της στο φεστιβάλ των Καννών τον Μάιο της ίδιας χρονιάς. Δημιούργησε αίσθηση και τιμήθηκε με τα βραβεία πρώτου ανδρικού ρόλου (Ζαν Λουί Τρεντινιάν) και των κριτικών (FIPRESCI) για τον Κώστα Γαβρά. Η φήμη της πέρασε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και τον επόμενο χρόνο ήρθε η σειρά των Όσκαρ. Η ταινία εκπροσώπησε την Αλγερία (χώρα των παραγωγών της ταινίας) και απέσπασε το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και το Όσκαρ για το μοντάζ της (Φρανσουάζ Μπολό), που αποτέλεσε ένα από τα μεγάλα της ατού. Στην Ελλάδα προβλήθηκε μετά την πτώση της δικτατορίας.

Δικτυογραφία:
Siglitiki Drekou group: Το Μονοπάτι του Φωτός 22 Μαΐου 2015
Σε πήρε η λευτεριά - Ν. Λυγερός
ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗ 22 Μαΐου 2015
Ένα μοιρολόι για τον Γρηγόρη Λαμπράκη www.kathimerini.gr
Σαν Σήμερα... | www.902.gr
Τα Βίντεο από www.YouTube εταιρεία της Google.
Πηγή: www.sophia-ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση